مکمل همدیگه بودن دستاورد عشقه و نه پیش‌شرط اون ربیع به یه کنفرانس توی برلین دعوت شده و دو سه روزی از همسر و بچه‌هاش دوره. اونا توی ذهنشون هم نمی‌گنجه که ربیع چقدر دلتنگشونه. ربیع در جلسه‌ی بعد از کنفرانس با زنی آشنا میشه که ناخودآگاه براش جذابه. چیزی نمی‌گذره که خودش رو با اون زن که اسمش لارن هست، توی یه کافه و مشغول نوشیدن چای می‌بینه. لارن هم شبیه خودشه و هم شبیه همه‌ی زنانی که تابحال توی زندگی‌ش تحسین کرده، اما از روز ازدواجش یاد گرفته که نباید راجع‌به اونا کنجکاوی کنه. ربیع حالا احساس می‌کنه آزاده که هرچقدر می‌خواد کنجکاو باشه و سوال بپرسه. حس پانزده‌سالگی‌ش وقتی آلیس رو کنار استخر دید، دوباره براش زنده شده. ربیع کم‌کم جزئیات بیشتری در مورد لارن دستگیرش میشه. لارن اون رو به اتاقش دعوت می‌کنه و براش موسیقی می‌ذاره. موسیقی‌ای که روح ربیع رو مستقیم نشونه می‌گیره. از وقتی بچه‌دار شده از این مدل موسیقی‌ها دور بوده. ربیع یادش میاد که همیشه اولین لحظات با یه آدم جدید براش همین شکلی بوده. از یه نظر این لحظات می‌تونست بهترین لحظه‌های عمرش باشه. حالا اون حس می‌کنه به نسخه‌ای از خودش دست پیدا کرده که فکر می‌کرد مدت‌ها پیش مرده. لارن چراغ‌ها رو خاموش می‌کنه. کار همون کاره ولی تفاوت‌ها زیاده … ربیع مثل آدمی شده که به خواب عمیقی فرو رفته و هیچ زنگ هشداری بیدارش نمی‌کنه. فکر اشتباه‌بودن این کار ازش کاملا دور شده. وقتی لارن ازش می‌پرسه همسرت چجوریه، ربیع به این فکر می‌کنه که مسائلش با کرستن خصوصی‌تر از اونیه که بشه با کسی مطرحش کرد. اون عاشق زنیه که به‌نظر میاد اصلا به عشق نیاز نداره. به‌نظر میاد ربیع به این دلیل با لارن هم‌آغوش شده که خیلی وقته بغل‌کردن کرستن براش سخت شده و این باعث شده یه چیزی در درونش برآشفته و رنجیده باشه. چیزی که توی این هم‌آغوشی براش جذابه، صمیمیت همراه اونه. خیلی کم پیش میاد که خیانت به‌خاطر اهمیت‌ندادن به همسر اتفاق بیفته. همین که اونا زمان کوتاهی با همن و از هم توقع خاصی ندارن، رابطه رو براشون هیجان‌انگیز و گیرا می‌کنه. این باعث میشه احساسات خالصی رو به هم ابراز کنن و همیشه برای هم احترام قائل بشن. ظهر شنبه ربیع به خونه می‌رسه. برای همه‌ هدیه آورده و از دیدنشون بسیار خوشحاله. انگار از همیشه مهربون‌تره. شاید اون عذاب وجدان درونی، مهربون‌ترش کرده. توی بستر با کرستن، چیزی که اذیتش می‌کنه، اطلاعات بسیار مهمیه که نمی‌تونه با کرستن درمیون بذاره. قبلا همیشه از صفر تا صد همه‌چی رو براش تعریف می‌کرده. حالا گفتن این چندتا کلمه می‌تونه کل بنیان خونواده‌ش رو درهم بشکنه. اگه رمانتیک به این قضیه نگاه کنیم، خیانتی از این کار بزرگ‌تر وجود نداره. این یه فاجعه‌س و به این معناست که اصلا از اول هیچ عشقی بین اون و کرستن وجود نداشته؛ اما ربیع همینطور که به چهره‌ی به‌خواب‌رفته‌ی کرستن چشم دوخته، می‌بینه انگار توی ذهنش کهکشان دیگه‌ای هست که اونجا عشقش به کرستن همون‌طوری دست‌نخورده باقی مونده. دیدگاه دوم در مورد خیانت میگه اینطوری نیست که هم‌خوابگی با یه نفر دیگه فقط یه کم بد باشه، بلکه این بدترین کاریه که آدم می‌تونه در حق کسی انجام بده که ادعا می‌کنه عاشقشه. واضحه که وقتی کرستن دفتر ازدواج رو امضا می‌کرد، هرگز انتظار چنین رفتاری رو از ربیع نداشت. متقابلا چیزایی هم توی زندگی‌شون پیش اومده که ربیع انتظارش رو نداشته. مثل قطع ارتباط ربیع با دوستان قدیمی‌ش به این دلیل که از نظر کرستن کسالت‌آور بودن یا بیرون اومدنش از معماری و چیزای شبیه به این. هرچند خود ربیع هم می‌دونه اینا توجیهاتی بیش نیست. سومین دیدگاه به خیانت میگه تعهد به تک‌همسری، پیامد ستودنی عشقه که سرچشمه‌ی اون یه سخاوت بزرگ و علاقه‌ی ذاتی به پیشرفت و سعادت دیگری هست. این یعنی هر نفر منافع اون یکی رو درنظر می‌گیره. ربیع هر تلاشی برای توجیه رفتار خودش می‌کنه، به بن‌بست می‌خوره. چهارمین دیدگاه میگه تک‌همسری حالت طبیعی عشقه و آدم عاقل فقط می‌تونه به یه نفر عشق بورزه. ربیع به این فکر می‌کنه چقدر این آرمان‌گرایانه‌س که بخوای همه‌چی رو توی یه نفر پیدا کنی. چی می‌تونه از این طبیعی‌تر باشه که گاه‌گاه به شخص دیگه‌ای متمایل بشی؟ همه‌ی این افکار توی ذهن ربیع چرخ می‌زنه و اون همچنان با لارن در تماسه. اولش پیام‌ها رسمی‌ان ولی کم‌کم صمیمی‌تر میشن. تا اینکه لارن توی یه ایمیل از خودش عکس برهنه‌ای می‌فرسته. اوضاع برای ربیع دشوارتر میشه. ربیع بیشتر از قبل داره متوجه خوبی‌ها و مهربونی‌های همسرش میشه و این احساس بی‌لیاقتی و خشم رو توی وجودش شعله‌ور می‌کنه. ناراحتی ربیع یه شب به اوج خودش می‌رسه و موقع خواب یه مکالمه‌ی سخت بینشون در می‌گیره. ربیع تحت فشاره و برای همین هر چیزی مثل مرتب و منظم‌بودن کرستن و کارای خوبش رو بهونه می‌کنه تا یه غری بزنه و حتی دلش می‌خواد با یه حرف تند و بد، رابطه‌شون رو خراب کنه تا ببینه هنوزم برای کرستن ارزش داره یا نه. به‌نظر ربیع همه‌چی معقول و کنترل‌شده میاد و این براش خسته‌کننده‌س. کرستن از کلمه‌ی کنترل‌شده آشفته میشه و از ربیع توضیح بیشتری می‌خواد. ربیع انکار می‌کنه و بعد میگه تو کاری کردی که به‌خاطرش من باید کنترلت کنم؟ اینجاست که کرستن حرف همکارای مردش رو پیش می‌کشه و میگه: «خوشحالم که بالاخره پرسیدی. آره من با همه‌ی مردای گروهمون رابطه دارم. حداقل اونا می‌دونن چطوری با من محترمانه رفتار کنن.» حالا ربیع حساس شده. می‌پرسه یعنی با همشون رابطه‌ی جنسی داری؟ و کرستن میگه: نه دیوونه! فقط گاهی باهاشون ناهار می‌خورم. کرستن که از برخوردهای ربیع ناراحته، توضیح میده که زن‌ها هم نیازهای خودشون رو دارن و بعضی وقتا حتی اگه متاهل باشن و شوهرشون رو هم دوست داشته باشن و مادر خوبی هم باشن، دوست دارن یه آدم جدید بهشون توجه نشون بده و از مدل مو و رنگ لباسشون تعریف کنه و بهشون علاقه نشون بده. کرستن میگه: تو فکر می‌کنی تنها کسی هستی که زندگی شخصی و درونی داره؟ من می‌خوام به تو وفادار باشم تا جایی که بتونم و امیدوارم تو هم به من وفادار باشی. ربیع دچار احساسات ناشناخته‌ای میشه. اصلا اون مردا چطور جرات کردن کرستن رو به ناهار دعوت کنن؟ چی توی ذهنشون می‌گذشته؟ براش خیلی دردناکه که فکر کنه یه مرد دیگه همسرش رو ازش گرفته. تازه اونم زمانی که خودش ازنظر اخلاقی هیچ نفوذی نداره. کلی شک و تردید راجع‌به هفته‌هایی که خونه نبوده میاد سراغش. آیا کرستن می‌خواد ترکش کنه؟ ربیع دلش برای زندگی قبلی‌شون تنگ میشه و دوست داره خودش رو مثل یه بچه توی آغوش کرستن جا بده. ما فکر می‌کنیم وقتی بالغ می‌شیم تملک‌گرایی‌مون تموم میشه. فکر می‌کنیم حسادت فقط مال بچه‌هاست و آدم بالغ می‌دونه مالک یه نفر دیگه نیست. این درحالیه که همه‌ی ما این حس رو بارها تجربه می‌کنیم. بخصوص وقتی کسی رو عمیقا دوست داریم. ما باید این رو بپذیریم که وقتی فکر کنیم کسی دیگه معشوق ما رو لمس کرده، نمی‌تونیم عاقلانه رفتار کنیم. منطق توی این مواقع نمی‌تونه آروممون کنه. همون‌طور که سوالات توی ذهن ربیع تمومی نداره و نمی‌تونه بعد از شنیدن این حرفا یه لحظه آروم بگیره. بهترین راه تبدیل‌شدن به یه انسان بهتر، گوش‌دادن به نصیحت‌ها و پیروی از آداب اجتماعی نیست؛ بلکه فرصتیه که بتونیم پیامد طولانی‌مدت رفتارهای بد رو عمیقا بررسی کنیم. فرصتی که حالا پیش روی ربیع قرار داده شده. زمانی می‌تونیم به انسان‌های واقعا وفاداری تبدیل بشیم که اتفاقات تکان‌دهنده‌ای ما رو برنجونه و خودمون واقعا احساس ترس کنیم. اینجاست که ضرورت اخلاقی همیشه پررنگ وفاداری به عشق رو متوجه می‌شیم. حالا ربیع به‌وضوح به ترس ازدست‌دادن کرستن و خیانت‌دیدن از طرف او دچار شده و براش فرصتی پیش اومده که بفهمه داره چیکار می‌کنه.