هنر صحبت کردن با کودکان

کتاب “هنر صحبت با بچه‌ها” (2022) راهکارهای عملی برای ایجاد گفت‌وگوهای معنی‌دار و جذاب با بچه‌ها ارائه می‌ده، که باعث رشد احساسی و درک متقابل میشه. وقتی یاد بگیریم چطور با بچه‌ها در سطح خودشون ارتباط برقرار کنیم، می‌تونیم مهارت‌هایی مثل همدلی، اعتماد به نفس و تاب‌آوری رو به شکل حمایتی و سرگرم‌کننده‌ای پرورش بدیم.

راجب نویسنده باید بگم که ربکا رولند، استادیار دانشگاه هاروارد در دانشکده آموزش عالی هاروارده و عضو هیئت علمی دانشکده پزشکی هاروارد هم هست. علاوه بر این‌ها، ایشون یه متخصص زبان گفتاری و نوشتاری در بخش نورولوژی بیمارستان کودکان بوستنه. ایشون نویسنده موفقی هم هستن که جایزه دانا رو برای داستان کوتاه برده و داستان‌هایی در مجلات ادبی معتبر مثل Slice، North American Review، Michigan Quarterly Review و Crab Creek Review منتشر کرده. مجموعه‌های شعرش شامل “The Vine of Somewhere” و “On the Refusal to Speak” هم هست.

نویسنده کتاب

ربکا رولان

زمان لازم برای مطالعه این کتاب

52 دقیقه

هنر صحبت کردن با کودکان

پرورش مهربانی، خلاقیت و اعتماد به نفس در کودکان

جلد کتاب

دسته بندی

مهارت های ارتباطی

ربکا رولان

نویسنده

52 زمان مطالعه

هنر صحبت کردن با کودکان

ربکا رولان

خلاصه کتاب

زمان مطالعه

52 امتیاز

5

راجب نویسنده باید بگم که ربکا رولند، استادیار دانشگاه هاروارد در دانشکده آموزش عالی هاروارده و عضو هیئت علمی دانشکده پزشکی هاروارد هم هست.

علاوه بر این‌ها، ایشون یه متخصص زبان گفتاری و نوشتاری در بخش نورولوژی بیمارستان کودکان بوستنه.

ایشون نویسنده موفقی هم هستن که جایزه دانا رو برای داستان کوتاه برده و داستان‌هایی در مجلات ادبی معتبر مثل Slice، North American Review، Michigan Quarterly Review و Crab Creek Review منتشر کرده.

مجموعه‌های شعرش شامل “The Vine of Somewhere” و “On the Refusal to Speak” هم هست.

هنر صحبت کردن با کودکان

صحبت غنی رشد احساسی و فکری رو پرورش می‌ده. -> صحبت غنی به گفتگوهایی گفته میشه که والدین و بچه‌ها کاملاً درگیرش می‌شن و ایده‌ها، احساسات و افکار رو با هم بررسی می‌کنن. این نوع ارتباط به بچه‌ها اجازه می‌ده تا خودشان رو آزادانه بیان کنن، در حالی که والدین با کنجکاوی و علاقه به اون‌ها پاسخ می‌دن. چنین گفت‌وگوهایی باعث تقویت روابط احساسی میشه، خلاقیت رو الهام می‌بخشه و تفکر مستقل رو تشویق می‌کنه.

و فایده‌های این نوع صحبت‌ها خیلی بیشتر از لحظه‌ی حالیه. بچه‌ها احساس می‌کنن که شنیده شدن و ارزشمند هستن و این باعث میشه ارتباط‌شون با والدینشون قوی‌تر بشه. صحبت غنی همچنین به بچه‌ها کمک می‌کنه مهارت‌های ضروری مثل همدلی، اعتماد به نفس و درک احساسی رو پرورش بدن.

ژان پیاژه، روانشناس سوئیسی معروف به خاطر کارش در زمینه توسعه کودک، نشون داد که بچه‌ها بهترین یادگیری رو از طریق کاوش و کشف انجام می‌دن.

لِو ویگوتسکی، روانشناس روسی، تأکید کرد که والدین چطور می‌تونن تفکر بچه‌ها رو هدایت کنن با ارائه‌ی حمایت مناسب برای تشویق به رشد. صحبت غنی به طور طبیعی این اصول رو در خودش جای می‌ده و به بچه‌ها کمک می‌کنه که هم فکری و هم احساساتشون رشد کنه. زندگی خانواده‌ای مدرن معمولاً این فرصت‌ها رو محدود می‌کنه. برنامه‌های شلوغ، حواس‌پرتی‌های دیجیتال و تمرکز بر دستاوردها ممکنه باعث بشه که گفت‌وگوها به تبادل‌های کاربردی و ضروری تبدیل بشه. خیلی از خانواده‌ها وقتی مشکلات عمیق‌تری پیش میاد متوجه تأثیر این موضوع می‌شن. مثلاً یه خانواده با پسرهای نوجوان متوجه شدن که پسرهاشون وقتی مشکلاتی پیش اومده، احساس فاصله عاطفی کردن و فهمیدن که گفتگوهاشون بیشتر حول مسائل وظیفه‌ای و دستاوردها بوده تا درک احساسی.

صحبت غنی نیازی به شرایط کامل نداره. این گفتگوها می‌تونن به طور طبیعی در لحظات روزمره پیش بیان، مثل یه رانندگی یا تهیه غذا.

به عنوان مثال، کنجکاوی دختر نویسنده ربکا رولند باعث شد که یه بحث عمیق در حین بازدید از موزه شروع بشه. در حالی که نمایشگاه‌های مصر باستان رو کاوش می‌کردن، دخترش سوالاتی درباره زندگی، مرگ و تناسخ پرسید. رولند لحظه رو در آغوش گرفت و با افکار بچه‌اش درگیر شد به جای اینکه بخواد جواب‌های قطعی بده. این گفتگو پیوند عاطفی‌شون رو عمیق‌تر کرد و تفکر انتقادی رو تشویق کرد.

مثال دیگه‌ای هم از یه ویزیت دندان‌پزشکی هست که در اون دختر رولند احساس اضطراب می‌کرد در مورد کشیدن دندان. دندان‌پزشک با توضیح دادن روش کار به زبان ساده و دادن انتخاب‌های کوچک مثل اینکه اول از کدوم ابزار استفاده بشه، اون رو آرام کرد. این روش هوشمندانه تجربه رو از یه لحظه ترس به لحظه‌ای پر از توانمندی تبدیل کرد چون دختر رولند احساس کرد که آگاهه، درگیر شده و عاطفياً حمایت شده.

در نهایت، وارد کردن صحبت‌های غنی به زندگی روزمره بیشتر مربوط به حضور داشتن و انطباق با نیازهای بچه‌ته تا ساختن لحظات کامل. این گفتگوها، چه بازیگوشانه و چه تأمل‌برانگیز، روابط عاطفی پایدار می‌سازن و رشد فکری رو تشویق می‌کنن و به بچه‌ها کمک می‌کنن تا در همه جنبه‌ها شکوفا بشن.

بهتر با بچه‌ها ارتباط برقرار کن از طریق گفتگو و درک بیشتر -> چقدر وقت می‌ذارید که با بچه‌تون گفت‌وگوهای معنی‌دار و عمیق داشته باشید؟ احتمالاً نه به اندازه‌ای که دوست دارید یا شاید اصلاً.

خیلی راحت می‌شه توی شلوغی‌های زندگی روزمره غرق بشیم – مدیریت برنامه‌ها، نظارت بر تکالیف، مدیریت مسئولیت‌ها – در حالی که ارتباطات عمیق و نزدیک از دست میره. اما لحظاتی که توش “صحبت غنی” داریم، یعنی جایی که با افکار و احساسات بچه‌تون وارد تعامل می‌شید، نقش خیلی مهمی توی شکل‌گیری رابطه‌تون داره.

این گفتگوها باعث میشه اعتماد به وجود بیاد، درک احساسی تقویت بشه و فضایی برای کشف و کاوش ایجاد بشه. این روابط هم به طور آنی باعث نزدیکی میشه و هم رشد فکری بلندمدت رو می‌سازه.

با این حال، زندگی مدرن موانع زیادی برای این نوع گفت‌وگوهای معنی‌دار ایجاد کرده. برنامه‌های شلوغ، حواس‌پرتی‌های دیجیتال و تمرکز مداوم بر عملکرد باعث میشه که وقت زیادی برای صحبت‌های عمیق و بررسی دنیای درونی بچه‌تون نداشته باشیم. حتی والدین دلسوز هم ممکنه به‌طور ناخودآگاه به روتین‌های روزمره اولویت بدن و اینطور ارتباطات عمیق رو فراموش کنن.

اما پرورش این گفت‌وگوها نیازی به شرایط ایده‌آل یا دانش تخصصی نداره. چیزی که مهمه، حضور، باز بودن و کنجکاوی واقعی نسبت به افکار بچه‌تونه.

توی این Blink، یاد می‌گیرید که چطور گفت‌وگوهای معنی‌دار می‌تونن رابطه‌تون با بچه‌تون رو تغییر بدن و همزمان از رشد احساسی و فکری اون‌ها پشتیبانی کنن. با استراتژی‌های عملی برای داشتن “صحبت غنی”، تشویق کردن کنجکاوی بچه‌تون و ایجاد فضایی که اعتماد به نفس، خلاقیت و همدلی رو تقویت کنه، آشنا می‌شید. از طریق مثال‌های قابل درک و بینش‌های قابل اجرا، می‌بینید که چطور لحظات روزمره – مثل یه رانندگی کوتاه، یه وعده غذای خانوادگی یا یه بازدید از موزه – می‌تونه تبدیل به فرصت‌های قدرتمند برای ارتباط بشه.

با پرورش ارتباطات عمیق‌تر، ابزارهایی به دست میارید که به رشد بچه‌تون کمک می‌کنه و پیوندهایی رو که آینده‌شون رو شکل می‌ده، تقویت می‌کنید.

بچه‌ها از طریق گفتگوها و کارهای روزمره ارتباط برقرار می‌کنن

-> توی یه مهمونی تولد

، یه بچه متوجه شد که دوستش الیزابت نسبت به بقیه کمتر اسلایم داره. وقتی ناراحتی الیزابت رو دید

، بچه‌ی دیگه پیشنهاد داد که اسلایم‌هاشون رو با هم تقسیم کنن تا الیزابت احساس تنها بودن نکنه. گروه سریعاً توافق کردن و اسلایم‌هاشون رو با هم ترکیب کردن تا روز الیزابت رو شادتر کنن. این عمل ساده اما معنادار، سه بخش همدلی رو نشون میده: همدلی شناختی

، احساسی

و دلسوزانه

. بچه‌ها همدلی شناختی رو نشون دادن وقتی که منظور الیزابت رو فهمیدن؛ همدلی احساسی رو وقتی که با احساساتش هم‌دلی کردن؛ و همدلی دلسوزانه رو وقتی که برای حل مشکل اقدامی انجام دادن. این مهارت به بچه‌ها کمک می‌کنه از منافع خود عبور کنن، ارتباط برقرار کنن و از بی‌رحمی جلوگیری کنن.

یادگیری همدلی از دوران نوزادی شروع میشه

، وقتی که نوزادها احساسات مثل گریه کردن رو از دیگران تقلید می‌کنن. وقتی بچه‌ها به دوران پیش‌دبستانی میرن، شروع به شناسایی احساسات می‌کنن و اون‌ها رو به اعمال ربط می‌دن. تا سن هفت یا هشت سالگی، بچه‌ها بهتر می‌فهمن که احساسات و اعمال به هم مرتبط هستن، هرچند هنوز ممکنه فرض کنن دیگران هم دقیقاً مثل خودشون احساس می‌کنن. یاد دادن همدلی نیاز به ابزارها و روش‌های خاص داره. گفت‌وگوهای والدین و بچه‌ها نقش مهمی توی این فرایند دارن

، چون به بچه‌ها خودآگاهی، واژگان احساسی و توانایی دیدن دیدگاه‌های مختلف رو آموزش می‌ده. گوش دادن انعکاسی

و استفاده از نمودارهای احساسی کمک می‌کنه که بچه‌ها احساساتشون رو بشناسن و نیازهاشون رو شناسایی کنن. تمریناتی مثل بازی‌های نقش‌آفرینی

به اون‌ها کمک می‌کنه تا اعمال رو ارزیابی کنن و بررسی کنن که در موقعیت‌های خاص دیگران ممکنه چه احساسی داشته باشن. با این حال، همدلی با چالش‌هایی مواجهه هست. حواس‌پرتی‌های دیجیتال

می‌تونن تمرکز رو از تعاملات رو در رو کم کنن و باعث بشه که تشخیص زبان بدن یا نشانه‌های احساسی سخت بشه. فرهنگی که بیش از حد بر دستاوردها تأکید می‌کنه

می‌تونه فرصت‌ها برای گفتگوهای باز درباره احساسات رو کاهش بده. زبان قضاوتی یا نادیده گرفتن احساسات هم می‌تونه رشد همدلی رو متوقف کنه. اما همدلی یه مهارت مادام‌العمره که با تمرین و بلوغ توسعه پیدا می‌کنه. پذیرش پیچیدگی‌های احساسی باعث تقویت این مهارت میشه و والدین نقش کلیدی دارن با مدل‌سازی خوددلسوزی.

وقتی بچه‌ها همدلی رو در عمل می‌بینن و راهنمایی می‌شن که دیگران رو درک کنن، ابزارهایی برای ساختن روابط معنادار و دلسوزانه توی طول زندگی‌شون پیدا می‌کنن.

گفتگوها، چالش‌ها و مسئولیت‌ها استقلال و اعتماد به نفس می‌سازن

-> چهارم جولای هست و یه باربیکیو به راهه، ولی بچه‌ها شروع کردن به بی‌قراری

. یه والدین یه تیکه گچ برای نوشتن به بچه‌ها می‌ده و ازشون می‌خواد که روی سطح چوبی حیاط نقاشی کنن با این شرط که بعداً خودشون تمیزش کنن. بچه‌ها با شور و اشتیاق وارد پروژه می‌شن و یه دنیای رنگارنگ به وجود میارن، بعد هم با اشتیاق میرن و وقتی ازشون خواسته میشه، سطح رو تمیز می‌کنن. این لحظه کوچک نشون می‌ده چطور بچه‌ها وقتی بهشون مسئولیت داده میشه رشد می‌کنن

– این کمک می‌کنه که احساس کنن توانمند و ارزشمند هستن، در حالی که بهشون اهمیت مسئولیت پذیری هم آموزش داده میشه.

بچه‌ها ذاتاً دوست دارن که کمک کنن و سهمی توی کارها داشته باشن. دادن فرصت‌های معنی‌دار برای مشارکت باعث میشه احساس کنن به خانواده‌ها و جامعه‌شون متصل هستن، در حالی که اعتماد به نفس‌شون هم بیشتر میشه. اما از طرف دیگه، وقتی خیلی زود وارد می‌شیم یا کارهای اون‌ها رو مدیریت می‌کنیم، این فرصت‌ها رو ازشون می‌گیریم و ممکنه احساس کنن که توانایی ندارن یا کنار گذاشته شدن.

اعتماد به نفس و استقلال با هم رشد می‌کنن: اعتماد به نفس به بچه‌ها شجاعت می‌ده تا چالش‌ها رو قبول کنن، در حالی که استقلال از آزادی برای آزمایش کردن، اشتباه کردن و دونستن زمان درخواست کمک میاد. هر دو زمانی شکوفا میشن که بچه‌ها اجازه داشته باشن هدف‌های خودشون رو تعیین کنن، مشکلات رو حل کنن و روی چیزی که یاد گرفتن تفکر کنن.

چطور با بچه‌ها صحبت می‌کنیم نقش خیلی بزرگی در شکل دادن به اعتماد به نفس‌شون داره. تشویقشون به تمرکز روی تلاش، استراتژی‌ها و پیشرفت بهشون می‌فهمونه که موفقیت از کاری که انجام می‌دن میاد نه اینکه کی هستن. وقتی با چالش‌ها یا شکست‌ها روبه‌رو میشن، خیلی مهمه که این تجربه‌ها رو طبیعی جلوه بدیم و بهشون کمک کنیم که شکست‌ها رو به عنوان بخشی از رشد ببینن.

تحسین کردن فرایند – مثل پشتکار یا خلاقیت‌شون – تاب‌آوری رو می‌سازه و بهشون می‌آموزه که یادگیری رو بپذیرن. از تحسین بیش از حد یا استفاده از جملاتی مثل “تو فوق‌العاده‌ای” یا “تو خیلی باهوشی” پرهیز کنین، چون این کار می‌تونه ارزش خودشون رو به موفقیت ربط بده. به جای این کار، روی تحسین‌های خاص و قابل اقدام تمرکز کنین، مثل اشاره به تلاش یا استراتژی‌های خلاقانه‌شون. این کمک می‌کنه که بچه‌ها شکست رو به صورت سازنده‌تری بپذیرن و تاب‌آوری‌شون بیشتر بشه.

والدین می‌تونن به تدریج مسئولیت‌های بیشتری به بچه‌ها بدن، به اون‌ها اجازه بدن وظایف معنی‌دار رو انتخاب کنن و در مورد تصمیمات‌شون تفکر کنن. مدل‌سازی انعطاف‌پذیری و پشتکار توی زندگی خودتون به بچه‌ها نشون میده چطور چالش‌ها رو به صورت سازنده مواجه بشن. این کارهای کوچیک ولی مداوم به بچه‌ها کمک می‌کنه که افراد مستقل و بااعتماد به نفس بشن که آماده روبه‌رو شدن با چالش‌های زندگی هستن.

قدرت گفتگو در تربیت شهروندان جهانی بازاندیش و پذیرای تفاوت‌ها

-> ویلیام، یه دانش‌آموز هشتم، یه پسر رو توی ویدئو فقط به خاطر لهجه‌ش کنار گذاشت. پشت واکنش اون یه عدم اعتماد به نفس عمیق‌تر پنهان بود: پدر و مادر ویلیام که مهاجر بودن، با لهجه‌های سنگینی صحبت می‌کردن و او نسبت به نحوه نگاه دیگران به اون‌ها حس بدی پیدا کرده بود. این قضاوت اولیه‌اش نشون می‌داد که می‌خواسته از آسیب‌پذیری‌های خودش فاصله بگیره. اما از طریق یه سری گفتگوهای صادقانه با همکلاسی‌ها و معلمانش، ویلیام شروع کرد به زیر سوال بردن فرضیات خودش. این تعاملات چشم اون رو به تجربیات پسر باز کرد، قضاوتش رو به درک تبدیل کرد و نشون داد که چطور گفتگوی معنادار می‌تونه نگرش‌ها رو تغییر بده و همدلی رو تقویت کنه.

گفتگوهایی مثل این‌ها برای آموزش بچه‌ها چگونگی برقراری ارتباطات اجتماعی ضروری هستن. این گفتگوها ابزارهایی برای بیان افکار به وضوح، گوش دادن فعالانه و درک احساسات دیگران به بچه‌ها می‌دن. مثلاً آموزش دادن به یه بچه که تفکر کنه درباره چیزی که طرف مقابل گفته، مثل گفتن “به نظر می‌رسه که تو به خاطر… ناراحت هستی” به اون کمک می‌کنه که احساسات طرف مقابل رو تایید کنه و روابط رو تقویت کنه.

حل تعارض هم از این مهارت‌ها بهره می‌بره، چون بچه‌ها یاد می‌گیرن که به جای مقصر دانستن، با سوال پرسیدن و پیدا کردن راه‌حل‌های مشترک به اختلافات نزدیک بشن. این عادت‌ها یه بنیاد از احترام و همکاری می‌سازن که تا بزرگسالی ادامه پیدا می‌کنه.

فراتر از مهارت‌های اجتماعی، تشویق به بازاندیشی و پذیرش تفاوت‌ها کلید تربیت افرادی انعطاف‌پذیر و دلسوز هست. این به معنای تنها اذعان به تفاوت‌ها نیست، بلکه جشن گرفتن اون‌ها هم هست. بچه‌هایی که تنوع رو به عنوان یه نقطه قوت می‌بینن، برای زندگی در دنیایی که همکاری‌های فرهنگی و اجتماعی در اون روز به روز بیشتر اهمیت پیدا می‌کنه، آماده‌تر هستن.

شهروند جهانی کسیه که ارزش انصاف رو می‌دونه، به تفاوت‌ها احترام می‌ذاره و نقش فعالی در ترویج درک و برابری داره. والدین می‌تونن این طرز فکر رو با نشون دادن کنجکاوی و همدلی توی زندگی روزمره‌شون مدل‌سازی کنن. وقتی بچه‌ای دچار قضاوت اشتباه میشه یا فرضیاتی می‌سازه، با سوالاتی مثل “فکر می‌کنی دیدگاه اون‌ها چی باشه؟” یا “آیا تو هم هیچ وقت اینطور احساس کردی؟” پاسخ بدین. این کار تفکر انتقادی و خودآگاهی رو تشویق می‌کنه.

آشنا کردن بچه‌ها با فرهنگ‌های مختلف – مثل امتحان کردن غذاهای جدید

، شرکت در رویدادهای اجتماعی

یا یادگیری در مورد سنت‌های جهانی – به اون‌ها کمک می‌کنه که غنای تنوع رو درک کنن. کاوش در تاریخچه خانواده خودتون هم می‌تونه فهم اون‌ها از هویت و اینکه چطور هر فردی در داستان بزرگ‌تر و به هم پیوسته‌ای سهیمه، عمیق‌تر کنه.

با به بخشی از زندگی روزمره تبدیل کردن این اقدامات، می‌تونین به بچه‌تون کمک کنین که تبدیل به کسی بشه که ارزش ارتباط برقرار کردن رو می‌دونه، تفاوت‌ها رو در آغوش می‌گیره و با همدلی و کنجکاوی به دنیا نگاه می‌کنه.

آزاد کردن خلاقیت و یادگیری از طریق بازی شاد

-> یه دانش‌آموز کلاس پنجم پشت میزش نشسته و با نگاه خالی به دفترش خیره شده. معلمش پیشنهاد می‌کنه که از طریق یه بازی ایده‌ها رو بررسی کنن، اما بچه اون رو بی‌فایده می‌دونه. این لحظه یه برداشت اشتباه رایج رو نشون می‌ده: خیلی‌ها بازی رو به عنوان چیزی بی‌اهمیت و جدا از یادگیری “جدی” می‌بینن. اما در واقع، بازی یکی از قدرتمندترین ابزارها برای خلاقیت، حل مسئله و رشد احساسی هست. بازی چیزی بیشتر از بازی‌ها یا اسباب‌بازی‌هاست – این یک طرز فکر و رویکرد به دنیاس که با کنجکاوی و کشف تغذیه میشه. وقتی بچه‌ها یه چراغ قوه رو به یه آزمایش سایه تبدیل می‌کنن یا یه جعبه کارتن رو به رباتی می‌سازن، دارن ایده‌ها رو بررسی می‌کنن، مرزها رو آزمایش می‌کنن و تاب‌آوری می‌سازن. این تجربیات باز و بدون محدودیت، نوعی خلاقیت رو می‌سازن که از طریق درس‌های ساختاری نمی‌شه آموزش داد.

در بسیاری از مدارس و خانه‌ها، بازی به حاشیه رانده شده و تحت تأثیر اولویت‌های تحصیلی و ساختاری قرار گرفته. مدارس بر نتایج قابل اندازه‌گیری تأکید دارن و فضای کمی برای کاوش می‌ذارن. زمان استراحت‌ها کوتاه شده و حتی همون دقایق گران‌بها هم پر از فعالیت‌های سازمان‌یافته میشه. والدین هم، تحت فشار انتظارات جامعه برای پیشرفت تحصیلی و موفقیت زودهنگام، ممکنه بازی آزاد رو بی‌اهمیت تلقی کنن. این تمرکز بر ساختار و نتایج بهایی داره که فرصت‌های بچه‌ها برای شگفت‌زده شدن از سنجاقک‌ها یا خیال‌پردازی داستان‌های خیالی با دوستانشون رو محدود می‌کنه.

اما فواید بازی غیرقابل انکاره. بازی به بچه‌ها کمک می‌کنه که انعطاف‌پذیری شناختی، تاب‌آوری احساسی و مهارت‌های اجتماعی رو توسعه بدن. از طریق لحظات بازی، بچه‌ها یاد می‌گیرن که در برابر چالش‌ها پافشاری کنن و از روند یادگیری لذت ببرن. خیلی از دانشمندان برنده جایزه نوبل، کنجکاوی بازیگوشانه رو جرقه‌ای برای کشف‌های بزرگ‌شون می‌دونن – که نشون میده بازی نه تنها از یادگیری جدا نیست، بلکه بخش مهمی از اون هست.

والدین و معلمان می‌تونن بازی رو به عنوان دروازه‌ای برای کشف و یادگیری بپذیرن. در خانه، اسباب‌بازی‌های ساده مثل چوب‌ها و جعبه‌ها باعث تشویق تخیل می‌شن، در حالی که سوالاتی مثل “چند تا راه می‌تونیم از این جعبه استفاده کنیم؟” فکر خلاقانه رو تحریک می‌کنه. در کلاس درس، معلمان می‌تونن بازی و یادگیری رو با داستان‌گویی گروهی یا آزمایش‌ها ترکیب کنن. بازتعریف شکست به عنوان بخشی از فرآیند به بچه‌ها کمک می‌کنه که اعتماد به نفس و تاب‌آوری بسازن.

ماریامونتسوری، پیشگام آموزشی، یه بار گفته بود: “بازی کار کودکانه.” وقتی ما کنجکاوی رو از طریق بازی پرورش می‌دیم، درها رو به روی خلاقیت، ارتباط و شادی باز می‌کنیم – پایه‌های ضروری برای یادگیری و زندگی.

خلاصه نهایی-> در این خلاصه از کتاب “هنر گفتگو با کودکان” اثر ربکا رولند، یاد گرفتید که گفتگوهای معنادار با کودکان برای ساختن روابط عاطفی قوی و تقویت رشد فکری و شخصی آنها ضروری است. شرکت در “گفتگوهای غنی” به کودکان کمک می‌کند تا احساس ارزشمندی کنند، تفکر انتقادی را تقویت کنند و توانایی خود را در ابراز احساسات و ایده‌ها تقویت نمایند. لحظات روزمره، مانند به اشتراک گذاشتن داستان‌ها یا بحث در مورد احساسات، فرصت‌هایی برای پرورش همدلی، خلاقیت و اعتماد به نفس هستند. با تمرکز بر حضور و کنجکاوی واقعی، می‌توانید ارتباط خود با کودکان را عمیق‌تر کرده و به آنها کمک کنید تا با چالش‌ها روبه‌رو شوند و تاب‌آوری پیدا کنند. تطبیق گفتگوها با شخصیت کودک و جشن گرفتن فردیت او، محیطی را ایجاد می‌کند که در آن می‌تواند رشد کند. این تلاش‌های کوچک و مداوم نه تنها رابطه شما را غنی‌تر می‌کند بلکه ابزارهایی را برای موفقیت اجتماعی، عاطفی و فکری در طول زندگی به کودک شما می‌دهد. پایان

بعدی