ذهن یه چیز خیلی عجیب و باورنکردنیه. ذهن به تو کمک می‌کنه که محیط اطرافت رو براساس میل خودت شکل بدی و برای حل پیچیده‌ترین مشکلات، یه‌سری راه‌حل‌ها رو ایجاد کنی. بااین‌حال، درسته که ذهن خیلی خوبه؛ ولی می‌تونه باعث سقوط تو هم بشه. دلیل اصلی این اتفاق، پخش مداوم فکرها و تصویرهایی هست که به‌وسیله‌ی خودِ متفکر ساخته میشن و بیشتر این تصویرها و فکرها اصلاً مفید نیستن و میشه گفت که بیخود هستن. این‌ها به تو انگیزه نمی‌دن تا اون زندگی کاملی که دنبالش هستی رو بسازی. فرض کن که برای یه مصاحبه‌ی کاری به یه شرکت رفتی. همین‌طور که توی سالن نشستی و منتظری که تو رو صدا بزنن، ذهنت تو رو با فکرهایی مثل «تو فقط وقتت رو تلف می‌کنی»، «مطمئن باش استخدام نمی‌شی» یا حتی «تو صلاحیت این موقعیت شغلی رو نداری» درگیر می‌کنه. اون لحظه‌ای که به این باور برسی که این فکرها در واقع حقیقت مطلق هستن، خودت رو توی یه وضعیت به‌اسم «همجوشی شناختی» گرفتار می‌کنی. همجوشی شناختی به لحظه‌ای گفته میشه که تو فکرهایی که توی ذهنت هستن رو با واقعیت موجود ترکیب می‌کنی. تو به این فکرها طوری واکنش نشون میدی که انگار واقعی هستن و همون چیزهایی هستن که دارن توی دنیای واقعی هم رخ میدن. از اون لحظه به بعد، افکارت به تو غلبه می‌کنن و درنهایت کاری می‌کنن که توی مصاحبه رد بشی و همین اتفاق هم باعث شکل‌گیری فکرهای بیخودِ اضافه‌تر میشه. در حقیقت، این فکرها صرفاً کلمه‌ها یا عبارت‌هایی هستن که از ذهن تو عبور می‌کنن. تو فقط به‌دلیل همجوشی شناختی نمی‌تونی این موضوع رو بفهمی. این‌جاست که پای دومین مسئله به‌اسم «ناهمجوشی» به قضیه باز میشه. ناهمجوشی، به تو این امکان رو میده که بتونی فکرهای خودت رو چیزی بیشتر از نمادها و حرف‌های ذهنت فرض نکنی. اون‌ها فقط بخشی از زبان تو هستن و نمی‌تونن الزاماً واقعیت داشته باشن. اگه تو به این باور برسی که فکرهای تو صرفاً یه‌سری کلمات هستن، می‌تونی تأثیر اون‌ها رو روی خودت کم کنی. هرچی که افکار تو تأثیر کمتری داشته باشن، تو بیشتر می‌تونی روی ایجاد زندگی موردنظرت تمرکز کنی. چندتا تکنیک وجود داره که می‌تونی برای خنثی‌کردنِ افکار خودت از اون‌ها استفاده کنی. اولین مورد اینه که قبل از هر فکری که توی ذهنت میاد، عبارت «من فکر می‌کنم که…» رو اضافه کنی. به‌عنوان‌مثال وقتی توی ذهنت میگی: «من یه بازنده هستم»، اون عبارتی که گفتم رو به قبلش اضافه کن و اون رو به «من فکر می‌کنم که بازنده هستم» تبدیل کن. این باعث میشه که تو بهتر بفهمی اون چیزی که توی ذهن تو ایجاد شده صرفاً یه فکره و محصول خودِ متفکر تو هست. دومین تکنیک ناهمجوشی از خودِ مشاهده‌گر تو استفاده می‌کنه. برای انجام این‌کار، ده‌تا نفس عمیق بکش و با هربار نفس کشیدن، بالا و پایین رفتن سینه و شکم خودت رو نگاه کن. توی اون لحظات هر فکری رو که به ذهنت رسید، تصدیق کن و این‌کار رو با تکون‌دادنِ سرت انجام بده و طوری وانمود کن که انگار داری برای یه غریبه توی خیابون سر تکون میدی و همچنان روی تنفس خودت و سینه و شکمت تمرکز می‌کنی. یه روش سریع‌تر و البته آسون‌تر، تشکر‌کردن از ذهنه. هروقت که ذهن تو یه‌سری فکرهای غیرمفید رو ایجاد کرد، بگو: «ممنونم» یا «از این‌که همچین فکری رو با من درمیان گذاشتی ممنونم». در نظر داشته باش که این حرف‌ها رو به حالت طعنه‌آمیز یا پرخاشگرانه نگی و واقعاً از این‌که ذهن تو می‌تونه فکرهای مختلف رو ایجاد کنه قدردانی کن. وقتی‌که از ذهن خودت تشکر می‌کنی، کمتر فکرها رو جدی می‌گیری. البته این رو هم بگم که نباید انتظار داشته باشی که بعد از خنثی‌‌کردنِ افکار، اون‌ها کلاً ناپدید بشن. این افکار همیشه توی ذهنت هستن؛ چون اصلاً ذهن به‌طور طبیعی برای ساختن این افکار طراحی شده. کاری که ناهمجوشی انجام میده اینه که بهت کمک می‌کنه اون فکرها رو قبول کنی و اجازه بدی که توی ذهنت وجود داشته باشن و دیگه زیاد درگیرشون نشی و پی ببری که اون‌ها صرفاً کلماتی توی سرت هستن.