چطور تعارضاتی که در رابطه پیش میاد رو به‌شکل درست حل کنیم؟ تعارضات توی هر رابطه‌ای اجتناب‌ناپذیرن. مهم نیست که چقدر با هم خوبین یا چقدر همدیگه رو درک می‌کنین، بالاخره جایی می‌رسه که نظرتون با هم فرق کنه یا احساسات‌تون زخمی بشه. نکته‌ی کلیدی اینه که یاد بگیری چطور این تعارضات رو مدیریت کنی. مشکل اینجاست که خیلی‌ها اصلاً نمی‌دونن چطور باید با اختلافات روبه‌رو بشن. بعضی‌ها از تعارض فرار می‌کنن، بعضی‌ها توی خودشون می‌ریزن و یه عده هم مستقیماً با دعوا و پرخاش بهش واکنش نشون میدن؛ ولی هر کدوم از این روش‌ها فقط مشکل رو بزرگ‌تر می‌کنه. اولین قدم برای حل تعارضات اینه که بفهمی هر تعارضی نشونه‌ی یه نیاز برآورده نشده‌ست. وقتی تو یا طرف مقابلت از چیزی توی رابطه ناراضی هستین، معمولاً پشت این نارضایتی یه نیاز عاطفی وجود داره که بهش توجه نشده. مثلاً اگه طرف مقابلت ازت شکایت می‌کنه که بهش توجه نمی‌کنی، شاید این شکایت در واقع نشونه‌ی یه نیاز برآورده‌نشده به «ارتباط» باشه. اون حس می‌کنه که شما دو نفر اون ارتباط صمیمی و عمیقی که قبلاً داشتین رو از دست دادین. به جای اینکه فوری شروع به دفاع از خودت کنی یا ناراحت بشی، بهتره بهش گوش بدی و بفهمی که واقعاً چه نیازی پشت این حرف‌ها هست. دومین قدم اینه که یاد بگیری احساساتت رو به شکلی سالم و صادقانه بیان کنی. یکی از مشکلات اصلی توی خیلی از رابطه‌ها اینه که طرفین نمی‌تونن به درستی درباره‌ی احساسات و نیازهاشون صحبت کنن. شاید به خاطر ترس از دعوا یا ترس از دست‌دادنِ رابطه، احساسات واقعی‌شون رو سرکوب می‌کنن. ولی این روش هیچ‌وقت جواب نمی‌ده. سرکوب‌کردنِ احساسات مثل این می‌مونه که یه بمب ساعتی رو توی رابطه کار بذاری؛ بالاخره یه روز منفجر میشه. وقتی توی یه موقعیت تنش‌زا قرار می‌گیری، بهترین کار اینه که اول از همه به احساسات خودت توجه کنی. مثلاً اگه از دست طرف مقابلت ناراحتی، به جای اینکه فوراً ازش انتقاد کنی یا باهاش دعوا کنی، سعی کن بفهمی که این ناراحتی از کجا میاد. آیا نیازی توی تو برآورده نشده؟ آیا احساس می‌کنی که بهت احترام گذاشته نشده یا توجهی که لازم داشتی رو دریافت نکردی؟ وقتی به این سوالات جواب دادی، می‌تونی این احساسات رو به شکل سالمی بیان کنی. به جای اینکه به طرف مقابلت بگی «تو همیشه این کار رو می‌کنی»، می‌تونی بگی «من وقتی این اتفاق می‌افته، احساس می‌کنم که به من توجه نمی‌کنی و این ناراحتم می‌کنه.» بااین‌حال می‌خوام یه راهکار عملی هم بهت یاد بدم که برگرفته از آموزه‌های کارل یونگ، روانشناس مطرح سوئیسی هست و روی خودم خیلی جواب داده. اینطوری کار می‌کنه: یه نامه‌ی فرضی خطاب به شخص مدنظرت بنویس و ۱۰۰درصد باهاش رک و بی‌پرده صحبت کن و کاملا احساساتت رو شرح بده. هیچ چیزی رو درون خودت نگه ندار. اجازه بده تمام اون خشم و نفرت و دردی که درونت تجربه می‌کنی، بیرون بریزه. مثلا: بردیاجان، هیچ‌وقت من این رو بهت نگفتم، اما احساس می‌کنم که وقتی کنار آدمای دیگه هستی، کلا یه آدمِ دیگه میشی و تغییر می‌کنی. از یه آدم مهربون و هم‌دل به یه آدم عوضیِ خودخواه تبدیل میشی که بهم نگاه بالا به پایین داره. یادت میاد اون روزی که جلوی دوستت من رو دست انداختی؟ احساس می‌کنم این کار رو کردی تا حس خفن‌بودن به خودت دست بده و خودت رو جلوی دیگران باحال جلوه بدی. اما ازنظر من این ضعفِ خالصه. تو واضحا کنار دیگران احساس ناامنی می‌کنی و… یادت باشه که بیشتر از ۱۰دقیقه برای نوشتن این نامه وقت نذاری. آش رو زیادی شور نکن. سعی کن اصلی‌ترین گلایه‌هات رو روی کاغذ بیاری. بعد بیا یه جوابیه از زبان کسی که نسبت‌ بهش گله‌مندی، خطاب به نامه‌ی خودت بنویس. اینجا قضیه یه‌ذره پیچیده میشه؛ چون باید توی نامه سعی کنی از زاویه‌ی دیدِ اون شخص به خودت جواب بدی و از خودت دفاع کنی. سعی کن تا جای ممکن جوابیه رو منطقی بنویسی. مثلا: شقایق‌جان، متاسفم که توی جمع چنین احساساتی رو بهت منتقل می‌کنم. درست میگی که بعضی‌وقتا توی جمع احساس ناامنی عاطفی می‌کنم؛ اما اونجا احساس کردم که باید ترمزت رو بکشم، چون ما همیشه هرجا که باهم هستیم، تو مدام می‌خوای توی مرکز صحبت‌ها باشی و فقط خودت حرف بزنی. تو می‌دونی که من آدم درون‌گرا و ساکتی هستم. پس چرا هیچ‌وقت سعی نمی‌کنی که من رو به بحث‌ها بکشونی و تشویقم کنی که صحبت کنم؟… حالا که صحبت‌های خودت رو نقد کردی، وقتشه سراغ نامه‌ی سوم بری که قراره از زاویه‌ی دید یه شخص ثالث باشه. مثلا: بردیا و شقایق عزیز، برداشت من از نامه‌های شما اینه که جفت‌تون توی موقعیت‌های اجتماعی احساس ناامنی می‌کنین و هرکدومتون به روش خاص خودش سعی می‌کنه تا با این اضطراب درونیش کنار بیاد؛ بدون اینکه طرف دیگه رو مدنظر قرار بدین… کل این قضیه شاید نیم‌ساعت وقتت رو بگیره؛ اما نتیجه‌ش معجزه‌گره. راستی یه نکته‌ی خیلی مهم هم وجود داره که دوست دارم بهش اشاره کنم: تعارضات همیشه به معنی رسیدن به توافق نیستن! خیلی وقت‌ها ممکنه شما دو نفر نتونین در مورد یه مسئله خاص به توافق برسین. این یعنی باید یاد بگیری که بعضی وقت‌ها، تفاوت‌ها رو بپذیری و با اون‌ها زندگی کنی. هدف از حل تعارضات این نیست که همیشه حق با تو باشه یا اینکه همیشه به نتیجه دلخواهت برسی. هدف اینه که بتونی به شکلی سازنده با تفاوت‌ها کنار بیای و راه‌حل‌هایی پیدا کنی که هر دو طرف احساس رضایت کنن. در نهایت، حل تعارضات توی روابطت نیاز به تمرین و صبوری داره. نباید انتظار داشته باشی که هر وقت تعارضی پیش اومد، بلافاصله حل بشه. بعضی وقت‌ها، تعارضات نیاز به زمان دارن تا هر دو طرف بتونن احساسات و نیازهای همدیگه رو بهتر درک کنن. همین‌طور، باید یاد بگیری که به جای اینکه روی مشکلات تمرکز کنی، روی راه‌حل‌ها تمرکز داشته باشی. وقتی به جای سرزنش و انتقاد از طرف مقابل، سعی کنی با همدیگه راه‌حلی پیدا کنین، رابطه‌تون به مرور زمان قوی‌تر و سالم‌تر میشه.