رها و آزاد باش و اضطراب و ناامنی زندگی رو بپذیر ما از زندگی یه روال عادی و پیش‌بینی‌شده توی ذهنمون داریم که با همون می‌ریم جلو. اصلا نمی‌دونیم این روال چطوری توی ذهن ما ساخته شد؛ ولی بهش پایبندیم؛ مثلا مدرسه که تموم شد میرم دانشگاه، بعد میرم سرکار، ازدواج می‌کنم، بعد بچه‌دار می‌شم، بچه‌ها رو بزرگ می‌کنم، بعد بازنشسته میشم و… . هر چیزی که بیاد این روال رو بهم بزنه، حس بدبختی می‌کنیم و می‌پرسیم چرا اینطوری شد؟ چرا اون کار درست نشد؟ خبر خوب اینه که همیشه نقشه‌ی شماره ۲ وجود داره. به‌جای اینکه به‌خاطر نشدن‌ها مدام توی گریه و عصبانیت باشیم، می‌تونیم نقشه‌ی دومی رو طرح‌ریزی کنیم. باید بگم همه‌ی ما می‌تونیم این مهارت رو بیاموزیم. درسته که توی بچگی نمی‌تونستی از پدر و مادرت طلاق بگیری و توی خونه حبس بودی و هیچ راه دومی نداشتی، اما هشیار باش که الان یه بزرگسال هستی و می‌تونی راه دومی رو در پیش بگیری. تو دیگه مجبور نیستی تحت تاثیر کودکی‌ت احساس گیرکردن و توقف داشته باشی. این یه واقعیت باشکوهه که تو ظرفیت‌های بسیار زیادی برای عمل‌کردن و سازگارشدن با شرایط جدید داری؛ پس قدرت پنهان نقشه‌ی دوم رو برای خودت کشف کن. گاهی نقشه‌ی ۲ برای تو طرح بسیار بهتری از اون روال قدیمیه. تو نیاز داری که ایده‌ی اطاعت‌کردن رو که از مدرسه آموختی، رها کنی و از برنامه‌های کسل‌کننده و ناخوشایند تکراری بیرون بیای. بیان احساسات اصیل و اینکه چی می‌خوایم و چی نمی‌خوایم، همیشه به‌نظرمون تهدیدآمیز اومده؛ چون مدرسه ما رو اینطوری بار آورده که خوب باش ولی ناراحت باش. آزادی واقعی وقتی به‌دست میاد که بتونی نیازهای منحصربه‌فرد خودت رو درک کنی و برای اونا برنامه بریزی. وقتی آزاد و رها هستی که دیگه انتظارات دیگران رو رعایت نکنی و طبق نیاز و انتظارات خودت پیش بری؛ حتی اگه مسیر تو با موافقت عمومی روبه‌رو نشه. نیازی نیست از کسی که هستی و چیزی که می‌خوای شرمنده باشی. اینجا راه‌هایی رو بهت یاد میدم که بتونی زندگی آزادانه‌تری رو تجربه کنی. اولین توصیه‌ام اینه که بذار دیگران دستاوردهات رو ببینن و اونا رو پنهان نکن. می‌دونم که حرف‌زدن درباره‌ی کارهایی که کردی ممکنه برات سخت و اضطراب‌آور باشه و می‌ترسی به غرور و پزدادن متهم بشی؛ بااین‌حال هرازگاهی حرف‌زدن درباره‌شون می‌تونه بهت حس غرورِ مثبت بده و باعث بشه نقاط قوتت رو بهتر ببینی. توصیه‌ی دوم من برای تو اینه که ترس‌هات رو کنار بذار. خیلی از ترس‌هایی که داری غیرمعقولن و توهمی بیش نیستن. می‌تونی به‌صورت آگاهانه بعضی از زنگ‌های هشدار رو خاموش کنی و بدون توجه به ترس‌هات اقدام کنی؛ مثلا اگه از حضور در اجتماعات می‌ترسی، به این ترس اهمیتی نده و برو و توی مهمونی‌هایی حضور پیدا کن که اکثر آدماش رو نمی‌شناسی یا مثلا اگه از هم‌صحبتی با غریبه‌ها می‌ترسی، یه‌بار این ترس رو بذار کنار و همه‌ی اون فکرای منفی رو از ذهنت پاک کن و خودتو به یه غریبه معرفی کن تا مکالمه‌ای شکل بگیره. سومین توصیه‌ام انتقادکردن از بقیه‌س. لازم نیست همیشه با همه موافق و سازگار باشی و به جوک‌های همه بخندی. تو حق داری انتظارات معقول از بقیه داشته باشی و اگه رفتاری ناراحتت کرد، اون رو صراحتا مطرح کنی. توصیه‌ی چهارم من این هست که دوست‌داشتنت رو به دیگران نشون بده. از بقیه تعریف کن اگه واقعا ازنظر تو تعریفی هستن. اجازه بده اشتیاقت رو به دیگران آشکار کنی. این خیلی هم خوبه. پنجمین توصیه‌ام برات اینه که برچسب تنبل به خودت نزن و اگه فکر می‌کنی دلت می‌خواد یه‌کم بیشتر توی رختخواب بمونی، اشکالی نداره. نیازی نیست برنامه‌های خودانضباطیِ سفت‌و‌سختی برای خودت بچینی و اینقدر خودت رو آزار بدی. گاهی کمی تن‌پروربودن بد نیست. توصیه‌ی ششم اینه که برای خودت کار لذت‌بخشی انجام بده. با خودت خوش‌رفتار باش؛ مثلا چند ساعت خیال‌پردازی کن، بستنی شکلاتی بخور، یه لباس گرون برای خودت بخر، انجام این کارها هرازگاهی می‌تونه احساس خوشایندی بهت بده. آخرین حرفم بهت اینه که تو شگفت‌انگیزی. با هر چیزی که هستی و می‌خوای راحت باش. تو با تمام ایرادهایی که داری، کامل هستی و وجوه شگفت‌انگیز و خاصی داری. اینو از من بپذیر. تو شایسته‌ی دوست‌داشته‌شدنی. نکته‌ی مهم دیگه که می‌خوام بهت بگم اینه که دنبال امنیت توی جهان نگرد؛ چون هیچ جای جهان کاملا امن نیست؛ حتی در آغوش یارت. تنها جایی که امنه و تنها مردمی که در امنیت کامل هستن، قبرستون و مرده‌هان. یادت باشه که در زندگی مقصدی وجود نداره و هرچی که هست در مسیرِ سفرِ زندگی نهفته‌ست. پس تا می‌تونی خود این سفر رو موردتوجه قرار بده. پنجره‌ها رو باز کن و از تماشای مناظر توی مسیرت لذت ببر. می‌دونم که خیلی‌از امیدواری‌هات به ناامیدی بدل شده باشن و لحظات وحشتناکی رو تجربه کرده باشی؛ ولی باور کن زندگی اونقدرا که من و تو فکر می‌کنیم جدی نیست. تو می‌تونی مثل نوازنده‌های کشتی تایتانیک به دنیا نگاه کنی؛ وقتی که کشتی داشت غرق میشد و اونا سعی می‌کردن تا آخرین لحظاتِ عمرشون، نوای خوش موسیقی‌شون رو در جهان پخش کنن. تو خودت سعی کن اون نوری باشی که توی سخت‌ترین شرایط به قلب ناامید دیگران می‌تابه. به‌قول گاندی، سعی کن اون تغییری باشی که می‌خوای در دنیا ببینی. واقعیت دنیا اینه که هیچ کاری که تا حالا کردیم و هیچ حرفی که تا حالا زدیم اصلا برای دنیا مهم نیست. هیچ‌کس کاملا ما رو درک نمی‌کنه و هیچ‌وقت به‌طور کامل ممکن نیست صددرصد دوست داشته بشیم. نفس ما توهمات هیولایی داره که فکر می‌کنه ما زیادی مهمیم. شاید این دیدگاه غم‌انگیزی باشه، اما می‌تونه تو رو به یه خنده‌ی سرخوشانه مهمون کنه، وقتی بفهمی زندگی جدی نیست.